Kibirli bir sataşmayla başlar,bir yandaki gönüllü bir dayanışmaya.. Bir yanda Dayanışma Gönüllüleri, öte yanda sataşma sürüleri…
Bir yanda örgütlü iyilik, öte yanda örgütlü kötülük…
Fay hattı ile ikiye bölünmüş şehirler, kasabalar ve hatta köyler ile çaresizliğe bürünmüş ve ikiye bölünmüş toplum..  Ama kuşkusuz böyle gelmiş böyle gitmeyecektir. Aksini düşünmek bile yeni bir felakettir.

Tek olan, yeşerecek ve sulanacak bir umut çiçeğidir artık..
Umut kavramının bir güç kaynağı olarak tanımlanmasını, bir insanı hayata bağlaması örneğini ele alarak düşünebiliriz. Geçmişte, bugün hatta gelecekte dahi açlık ve sefalet gibi çok zor şartlar altında yaşamış, yaşayan ve yaşayacak insanları düşündüğümüzde..
Umutsuzluk ve umutlu olmak, zihnimizdeki geçmiş ve gelecek zamanla ilişkili bir durum olsa da, zaman açısından bakıldığında göreceliliğin ne kadar da etkin olduğunu anlayabiliriz.
Sıradan ve sahici insanların kısacık ve küçücük mutlulukları bile enkaz altında kaldı. Oysa çoğu kez o mutluluklarını bile fark etmezlerdi. Ve bazen fark edebildiklerinde, o kısacık ve küçücük mutlulukları ömre bedel olurdu.
Siz hiç yeniden doğdunuz mu? İliklerinize kadar yaşadığınızı hissettiniz mi hiç ? Birçok dil, birçok yer ve her biri birbirinden farklı özelliklere sahip insanların olduğu bir gezegende yaşıyoruz hepimiz. Bu farklılıkların içerisinde tek bir ortak noktası var insanoğlunun : Umut etmek..
Üç düşmanımız var elbetteki,cehalet, örgütsüzlük ve umutsuzluk. Devrimler çağına dair yapılabilen her şeyin başlangıçlarını yenmemiz gereken bu düşmanlara inat..
Türkiye’nin sokaklarında yükselen öfkeli çığlıklar, bir kez daha tarihsel bir dönüm noktasının eşiğinde olduğumuzu hissettiriyor. Bugün tarikatların, saçma sapan derneklerin, din bezirganları’nın elinde Mustafa Kemal’in çağdaş uygarlık idealinden kopmuş görünen bir ülke var. O gün de öyleydi. Koskoca bir imparatorluk Sevr Antlaşmasıyla kıskaca alınmış, bir zamanlar yönettiği Yunanistan’ın işgaline uğramış, umudunu yitirmiş bir konumdaydı. İnsanlar parça parça bir yerlerde çete savaşı veriyor olsa da toplum, genelde umudunu yitirmiş, kaderine razı olmuş, Sevr’in çizdiği daracık sınırlara sıkışmayı bekler havadaydı.
Şimdi her türlü karşı devrim siyaseti, kayyımlar, komplo teorileri üzerine kurulu operasyonlarla , seküler toplum bilincini yıkmakla uğraş veren bir iktidara karşın, bu topyekün garabe yapılara olan UMUTSUZ olma, cehennemin kendi adı olur bu toplum için..
Bunun için her gün yaşadığımız eşitsizlikleri, haksızlıkları ve hukuksuzlukları önlemek; faşizmin kurumsallaşmasını ve ‘tek adam yönetimi’ni durdurmak; kadın özgürlüğünden, emekten ve ekolojiden yana güçlü bir mücadeleyi sürdürmek için kararlı ve cesaretli duruşta ısrar gerekiyor.
Türkiye artık açıkça servet paylaşımının çok aşırı dengesiz olduğu, nüfusun ancak %10’unun Avrupa standartlarında yaşadığı, servetin çok büyük bir kısmının küçük bir elitte toplandığı, yoğun bir beyin göçünün gençler de ağızlarda pelesenk olan ve Suriyeden , Afganistan dan gelen göçmenlerle , romantik bir milliyetçilik ağzıyla sözde Avrupayı dize getirmek olan bir yapının varlığını bilmekle umutsuz olmamayı sahiplenmek tek görev olmalı..
Hal böyle olunca, önümüzdeki seçim bile artık iyilik ile kötülük arasındaki bir seçim denklemindedir. Bu kadar basittir..
Türk siyasetinde iki türden umudun mücadelesi kendini gösteriyor. Birincisi, gerçeklerden uzaklaşarak sahte zafer ve fetih rüyasının ipine sarılan umut… Bu, yanlış umuttur. Diğer umut ise gerçeklerle yüzleşme cesareti gösteren, mevcut sorunların aşılması için aktif çözüm yolları arayan, eylemi ve değişimi önceleyen politik bir erdem olarak umut…
Rehavetin yeşerdiği her toplumsal mücadele , önderlik kimliğinin cesareti ve iletişim deki insan ile başlıyan değerin içsel bir hazine olduğunuı görebilmekle başlıyor , ne şairler ki umut sevecenliğini , bir mücadele olduğunu dizelerini yaşamıştır, yaşamıştır diyorum bedelsiz yazı olmaz çünkü..
Koşmalı derim şimdi..
Koşanlarla birlikte , sahici insanlar yani..
Çünkü başka türlü anlatılmaz
O sahici insanların mutlulukları
Bilir. bir ömre bedel olur umutları
Kavgalarının parası yoktur, borcuda çoktur..
Upuzun düşler de, kocaman yürekleri vardır..
Zira her şeyleride vardır o sahici gözlerde.
Baktıkları yerde buldukları umut , küçük mutluluk ..
İşte bütün iş, şairin dediği gibi , YÜREK YANİ..
Bunu farkettikleri zaman o sahici insanlar,
Umutları devinir, Devrim olur…