Sezar, İskender, Napolyon ayağa kalkınız, büyüğünüz geliyor…” (İtalyan radyosunun 10 Kasım 1938 tarihli anonsu) 10 Kasım 1938, saat 09.05.. Ulu önder, hasta yatağında deniz mavisi gözlerini hayata yumdu.. Dolmabahçe Sarayı’nın koridorlarından yankılanan bir ölüm haberi; bütün Dünya’nın gündemine oturmuş, Türkiye, Halaskarının ölümü ile karanlığa gömülmüştü.. Bütün yurtta “baba öldü” nidalarıyla gözyaşları dökülmekteydi..
Mustafa Kemal Atatürk, bir ulusun ve hatta bütün dünyanın kaderini değiştiren ölümsüz bir insandır. Bütün hayatını vatanına ve milletine vakfetmiş ve sonucunda adını tarihe altın harflerle yazdırmış, çok önemli bir liderdi..
Siyasal önderlere, özellikle de bir vatanın kurtarıcısı ve bir ulusun kurucusu olarak kabul edilen bir öndere duyulan hayranlık ve özlem, kuşkusuz her kültürde karşımıza çıkabilir. Ancak Türkiye ve Atatürk söz konusu olduğunda bu olgunun aldığı farklı biçimler, kutsal ve dünyasal, kamusal ve özel olanın farklı eklemlenme biçimlerine dair zengin bir çözümleme kaynağı oluşturmaktadır.
Devrimci bir karekterin hala sevilmemesinin, bir anlamı olduğu kadar, ihanetin de tarihi ,var oluş sebebidir. Bugün 10 KASIM için yapılan yas ve anmalara alternatif olarak, Türkiye’de İslamcıların bir kesiminin Atatürk’ü anma törenlerine karşı Mevlid’i alternatif olarak göstermeleri durumunda karşımıza çıkmaktadır. Çelenk koyma, saygı duruşu, bayrağı yarıya indirme gibi pratiklere alternatif dinsel törenlerin yokluğu temel soru işaretidir. Ancak bu konudaki arayışlar, siyasal İslamı temsil ettiği düşünülen kesimlerin dışında daha yaygındır.
O’nu anlamak başka bir var olmayı gerektirir.Onu anlamak için okuyun,
Araştırın,
Öğrendiklerinizi tartışın, yeni fikirler edinin,
En sevdiği şey, fikirler üzerinden tartışmaktır.
Cumhuriyet döneminde yoklukla yapılan her yapı gözünde büyüyecek,
“AZ ZAMANDA” yapılan “ÇOK ve BÜYÜK” işlerin neler olduğunu anlayacaksın,
O büyük kurtarıcımız Mustafa Kemal Atatürk, sanki bu günleri taaa o zamandan görmüş gibi bakınız ne demiş:
“İki Mustafa Kemal var. Biri ben, fert olan, fani olan Mustafa Kemal… İkinci Mustafa Kemal’den ise ancak,’Biz’ diye bahsedebilirim. Yani sizler, çalışan köylü, uyanık, münevver, milliyetperver vatandaşlar… İşte o Mustafa Kemal ölmez!..”
Halkıyla birlikte emperyalizme karşı gösterdiği çaba ve devlet kurulduktan sonra çağdaşlaşma hareketleriyle devam eden süreç onun ebedi olarak tarihte yer almasını sağladı.
Bu nedenler le yapılan tüm itirazlar olsada, O bir devrimcidir…Mustafa Kemal’in, 1923 Cumhuriyeti’nin gerisinde bir ülkede yaşıyoruz dedik. Tam da bu yüzden bugün devrimcilik, Mustafa Kemal ile kavga edilerek yapılamaz. Eğer bir hesaplaşma ihtiyacı var deniyor ise, hesaplaşma burjuva devrimciliğinin ilerisinde konum alarak, onun sınıfsal konumu nedeni ile beceremediklerini hayata geçirerek yapılır. Devrimci, bulunduğu toplumun ürünüdür ve onun kimi karakteristik özelliklerini taşır. Bu yüzden, farklı dönemlerin ve farklı ülkelerin devrimcilerinin her biri birer özgün “tip” görünümündedirler.
Gerçekliği temel almayan bir övgü, gerçeğin tersyüz edilmesi ile örülen düşmanlık aynı yöntemsizliğin ürünü olarak önümüze geliyor.
Bu yönteme sadık kalacaksak eğer, Türkiye tarihi için olumlu ya da olumsuz herhangi bir istisna türetme hakkına sahip değiliz. 1923 cumhuriyeti su katılmamış bir devrim, Mustafa Kemal su katılmamış bir devrimcidir.
Yeni döneme ait yapılacak atfen sorular olmakla birlikte , karşı devrim süreci işliyor ve  Korkaklığın cesareti kemirmesi, cumhuriyeti içeriden çürütülmesi ertelenir ama durdurulamıyor. Belki de dünyaya örnek olabilecek bir cesaret ve yaratıcılık örneği olan Köy Enstitülerinin kapanmasında olduğu gibi, gerici muhalefetin baskısı  bu dönemde de aynı taktik ve emperyalizme göbekten bağlanmış yerli işbirlikçi,ler eliyle tekrar oynanmaktadır.
Sağ kısa uğraklar dışında bir daha hiç gitmemek üzere iktidara gelir. 70 ve 80 darbeleri, AKP dönemi derken cesaret ve dik duruşun yerinde yeller eser. Korkaklık ve hainlik ülkenin kaderi olarak görülmeye başlanır. Cumhuriyet artık yoktur.

Türkiye’de bugün laiklik mücadelesini yüksek sesle dillendirmeyen, gerici iktidarın bilime ve insan aklına saldırılarına amasız fakatsız yanıt veemeyen bir odağı devrimci olarak adlandırmak fazlasıyla lüks kaçacaktır. Bu yüzden amasız olmanın baş anahtarı ATATÜRK ‘dür
O devrimci kahramanı anarken, bugün için, nasıl haklı olduğunu bu haklılığın cesaretini tekrar oluşturmak ilk görev olmalıdır..  Bugün Türkiye, ilericilik ve gericilik arasında büyük bir hesaplaşmaya doğru giderken duyduğumuz ihtiyaç bu şekilde ifade edilebilir.Ve ona olan minnettarlık da..
Hiçbir eksiği, zaafı ve yanlışı göz ardı etmeksizin; tarihin tekerleğini ileri ittirmeyi başarmış ,O büyük devrimciye saygı ve şükranlarımızla…
Devrimci kahramanın ölümsüzlüğü üzerine son söz;
Yarım bıraktığını , bitirmek üzere geliyoruz…..