Sevgili Dostlar her hafta Cuma günleri yayınlanacak köşe yazımın ilk gününde bir sıcak merhaba ile sözlerime başlamak istedim…
Siyasetten, magazine, sanattan, kültüre, sağlıktan, dış politikaya değişik yelpazelerle toplumun değer yargılarını ele alacağım, amacım kin, öfke ve nefret dilinden uzak yapıcı eleştirilerle gönül birlikteliğine dokunmak ve bir anlamda lütfedip yazımı okuyan siz değerli okurlarımla gönül köprüsü üzerinde dertleşmek…
Yazımın bu ilk gününe bir kıssadan hisse ile başlayalım…

Adam, bir haftanın yorgunluğundan sonra, pazar sabahı kalktığında keyifle eline gazetesini alır ve bütün gün miskinlik yapıp evde oturacağını hayal eder. Tam bunları düşünürken oğlu koşarak gelir ve parka ne zaman gideceklerini sorar.
Baba, oğluna söz vermişti; bu hafta sonu parka götürecekti onu ama hiç dışarıya çıkmak istemediğinden bir bahane uydurması gerekiyordu.
Sonra gazetenin promosyon olarak dağıttığı dünya haritası gözüne ilişir..

Önce dünya haritasını küçük parçalara ayırır ve oğluna uzatır:

– Eğer bu haritayı düzeltebilirsen seni parka götüreceğim! der. İçinden kıs kıs gülerek;
– Oh be, kurtuldum! En iyi coğrafya profesörünü bile getirsen bu haritayı akşama kadar düzeltemez!

Aradan on dakika geçtikten sonra oğlu babasının yanına koşarak gelir.

– Babacığım, haritayı düzelttim. Artık parka gidebiliriz!!!

Adam önce inanamaz ve görmek ister. Gördüğünde de hayretler içindedir.
Ve oğluna bunu nasıl yaptığını sorar.

Çocuk şu ibretlik açıklamayı yapar..

-Bana verdiğin haritanın arkasında bir insan resmi vardı. “İnsanı düzelttiğim zaman dünya kendiliğinden düzeldi!”

İşte aslında Dünya’yı düzeltmek hiç zor değil…

“ İNSAN OLARAK BİZ DÜZELELİM YETER !..”

Kalın sağlıcakla…