Yıllarca nefes aldığın, duvarlarını anılarınla ördüğün o yuva, bir gün kapısına kilit vurularak terk edilir.
Ve vakti geldiğinde o kilit kırılır.
Hayat dediğin nedir?
Bir sabah bir telefonla başlar telaş.
Bir nefeslik haberle değişir evin havası. Kalp sıkışır, göz yaşarır. Herkesin dili tutulur ama içinden bir tek cümle geçer: “GERÇEKTEN ÖLDÜMÜ?”

İŞTE HAYAT BU KADAR.
Bir kısacık ömre, sonsuzmuş gibi hırs biriktiriyoruz.
Kırıyoruz, küstürüyoruz, erteleyip duruyoruz sevgimizi, teşekkürümüzü, vefamızı.
Oysa bizi biz yapan, geride kalan gönüllerdeki izimiz.

Ne kefenin cebi var, ne mezarın köşesi.
Malın da mülkün de üstüne toprak örtülünce anlamı kalmıyor.

O yüzden, daha “RUH BEDENİNDEYKEN” kıymetini bilin sevdiklerinizin.
Gülerken de ağlarken de yanında olanlara sıkıca sarılın.
Geride hatırlanacak bir güzel söz, bir içten dua bırakın.

Bir telefonla başlıyor her şey. Ne bir uyarı, ne de bir ön hazırlık… Bir anda duyulan o haber: “HAKKIN RAHMETİNE KAVUŞTU.”
Sonrası telaşe.
Oysa daha az önce hayattaydı, alışverişi vardı, ertesi gün için planları.
Ama ruh bedeninden çıkınca, dünya da senden çıkıyor aslında.

En önce bir kefen bulunuyor… Sonra defin telaşı, bir mezar ayarlanıyor, imam çağrılıyor. Dualar, gözyaşları…
Fakat tüm bu koşuşturmanın sonunda, seni toprağa koyup bir saat içinde dönüyorlar hayata.
Daha evdeki koltuğun ısısı soğumadan, odanın perdeleri havalanmadan, insanlar unutuşa yöneliyor.

Ardından bir temizlik başlıyor.
Senin oturduğun yastıklar yıkanıyor, giydiğin elbiseler ihtiyaç sahiplerine gönderilir, adeta senden geriye kalan ne varsa dağıtılır.

Üç gün sonra evin havası da değişir.
Yüzlerde gülümseme, dudaklarda gündelik sohbetler…
Yıllarca uğruna saçını süpürge ettiğin çocukların, torunların kendi hayat telaşlarına dönüşür.
Eline helva kavurdukları gün, yüreğinde senin yokluğuna alışmaya başlarlar.

Akrabalar ise, uzaktan bir mesajla geçiştirir yasını.
Yakınların ise, “TOPLANTIM VAR”, “ÇOCUKLAR BEKLİYOR” diyerek ayrılır yanından.

UNUTMADAN :
Bu yazıyı okuduysanız, sevdiklerinizi aramayı unutmayın.
Çünkü bir gün onlar da siz de… sadece “BİR HABER” olacaksınız

O yüzden yaşarken değer verin, hatırlayın, paylaşın.
Çünkü öldüğünüzde ne kadar sevildiğiniz değilde, ne kadar hatırlandığınız kalır geride.

Kalın sağlıcakla..